Λόρδος Είρων 13/12/13
13 Dec 2013, 8 a.m. lordoseirwn
Χαιρετώ τους βασανισμένους,
Έσσιει κανέναν που εν καλά? Έσσιει κανένα που τζοιμάτε (?) κανονικά τούτες τις μέρες?
Εν τζείνο το πράμα που νιώθεις άμα περιμένεις κάτι πολλά σημαντικό στη ζωή σου. Το πρώτο φιλί σε ένα εφηβικό έρωτα, την πρώτη φορά που εννα πιάσεις στην αγκαλιά σου το μωρό σου...
Εσάχλεψα λλίο? Πάμε άλλη μια προσπάθεια...
Εν τζείνο το πράμα που νιώθεις μόλις γίνεις κάτοχος εισιτηρίου για ένα σημαντικό παιχνίδι.
Εν τζείνες οι σκέψεις που κάμνεις σαν τυλίεις το ΠΡΑΣΙΝΟ σου το κασκόλ γυρώ που το λαιμό πριν ξεκινήσεις για το γήπεδο.
Εν τζείνο το πράμα που σε πιάνει μόλις ξεπροβάλλουν οι προβολείς του γηπέδου σαν κλώννεις που τα φώτα του Ορφανίδη, τζείνο το πράμα...
Εν τζείνα τα διεγερτικά λεπτά που περπατάς ώσπου να μπεις στο γήπεδο, τζείνα τα διεγερτικά λεπτά που θωρείς τις πράσινες φάτσες να έχουν τους ίδιους προβληματισμούς με εσένα. Εννα δέρουμε? Εννα παίξει ο παιχταράς?
Εν τζείνο το πράμα που νιώθεις μόλις μπεις στην κερκίδα τζιαι θα μυρίσεις το φρεσκοποτισμένο γρασίδι, που θα μυρίσεις στον αέρα το άρωμα του ντέρμπι τζιαι η αδρεναλίνη σου θα ανεβαίνει τζιαι ας σε χωρίζουν 2 ώρες ως την σέντρα του αγώνα.
Εν τζείνο το πράμα που στην κερκίδα μπορεί να κάτσεις δίπλα σε ένα παππού τζιαι θα κάτσει να σου αναπολεί ιστορίες που την ΟΜΟΝΟΙΑ της εποχής του. Την ΟΜΟΝΟΙΑ του Κανάρη, του Καϊάφα, του Κλείτου... ιστορίες που μόνο τα τσιμέντα του παλιού Γ.Σ.Π μπορούν να πουν, λαλεί σου τα ένας παππούς που ίσα-ίσα μπορεί να πάρει τα πόδια του. Ιστορίες χιλιοειπωμένες, αλλά κάθε φορά ακούεις τες με το ίδιο δέος...
Εν τζείνο το πράμα, που θωρείς τον παππού με το μπαστούνι του σιγά σιγά να ανηφορίζει για την Ανατολική, την Βόρεια, την Δυτική, χωρίς να τον νοιάζει η κούραση τζιαι η καταπόνηση, απλά τζιαι μόνο για να μπει στην κερκίδα να δει την ΟΜΟΝΟΙΑ μας. Εσένα ποια είναι η δικαιολογία σου να μπορείς αλλά να μεν έρκεσαι γήπεδο?
Εν τζείνο το πράμα που ενώ έφαες τα γήπεδα με το κουταλάκι, ακόμα συναρπάζει σε η ιδέα του γηπέδου.
Εν τζείνη η έκσταση που νιώθεις μόλις μπει στο γήπεδο η ομάδα με βαμμένα πράσινα μαλλιά.
Εν τζείνη η χαρά που νιώθεις άμα έρκεται ο παιχταράς να χειροκροτήσει την κερκίδα τζιαι νομίζεις ότι εν εσένα που χειροκροτά... τζείνο το κάτι που σε κάμνει να τον θεωρείς κολλητό σου.
Εν τζείνη η χαρά που νιώθεις όταν παίρνεις το μωρό σου πρώτη φορά στο γήπεδο για να του δείξεις που κοντά τζείνα που του λαλεί ο παππούς του, ο τατάς του τζιαι ο παπάς του. Για την ΟΜΟΝΟΙΑ της εποχής μας, που παρόλα τα προβλήματα, τις πίκρες, τις απογοητεύσεις, εν εξενέρωσες, αλλά νιώθεις ξανά τζιαι ξανά τα ίδια πράματα σαν να είναι η πρώτη φορά.
Εν τζείνο το πράμα που εν σε νοιάζει το τελικό αποτέλεσμα, αλλά μόνο οι μέρες που σε χωρίζουν που το επόμενο ματς.
Εν τζείνο το συναίσθημα... όπως την πρώτη φορά!
Τζιαι ξέρετε κάτι? Τα παραπάνω που τούτα τα συναισθήματα, εν μπορούν να τα νιώσουν τζείνοι που αντιμετωπίζουμε την Δευτέρα. Ούτε θα τα νιώσουν ποτέ τους...
Το τι πρέπει να κάμουμε την Δευτέρα, εν χιλιοειπωμένο τζιαι δεν αλλάσσει κάθε σεζόν. Ξέρουν το τζιαι οι παίχτες, τζιαι ο προπονητής τζιαι ο ανυπέρβλητος ΠΡΑΣΙΝΟΣ ΛΑΟΣ.
Για το ΠΡΑΣΙΝΟ λοιπόν, το ΑΣΠΡΟ, το ΤΡΙΦΥΛΛΙ και τις 4 Ιουνίου 1948!
Υ.Γ. (το άκυρο υ.γ.) Εν ήθελα να σχολιάσω κάτι άλλο, αλλά το υπουργείο εκυκλοφόρησε εγκύκλιο για απαγόρευση της σούβλας την παραμονή της πρωτοχρονιάς στις δημόσιες υπηρεσίες. Αφού οι δημόσιοι υπάλληλοι ζουν και αναπνέουν για την σούβλα στις δημόσιες υπηρεσίες την παραμονή της Πρωτοχρονιάς. Κακά τα ψέματα, η σούβλα εν ο μόνος λόγος για να επαναστατήσει ο Κυπραίος. Εε αμμαχά!!! Τελικά εν ήταν τόσο άκυρο το υ.γ.
Η φωτογραφία της βδομάδας
"...κάτι τέτοιο, αλλά ακόμα πιο ωραίο..."